Καπουτζίδης - Αγγέλου : το δίδυμο που σαρώνει

Γιώργος Καπουτζίδης - Αργύρης Αγγέλου

Το δίδυμο που σαρώνει

Συνέντευξη:Ιωάννα, Κωστής

Το ραντεβού μας ήταν στις οχτώ. Εγώ με τον Κωστή είχαμε φτάσει λίγο νωρίτερα. Τους είδαμε να μπαίνουν χαμογελαστοί κρατώντας τα τσιγάρα τους. Ο Κωστής ρύθμισε την κάμερα κι εγώ κάθισα αναπαυτικά απέναντι από δύο ανθρώπους που έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου από κοντά , αλλά ένιωθα πως ήδη τους αγαπώ. Το μαγικό με τον Γιώργο και τον Αργύρη είναι ότι πολύ απλά σε κάνουν να νιώθεις άνετα, σαν να τους ξέρεις χρόνια. Η συνέντευξη κράτησε περίπου μια ώρα με τις ατάκες να ανταγωνίζονται η μία την άλλη και τα γέλια να θέλουν να κατεδαφίσουν ο,τιδήποτε υπήρχε τριγύρω.

Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας σας;
Γ: (κοκκινίζει) Εντάξει , η επιτυχία δεν κρατάει πολλά χρόνια. Βέβαια, στην τηλεόραση ό,τι έχουμε κάνει, σημείωσε επιτυχία, όπως και στο θέατρο.(Το σκέφτεται ξανά και χαμογελάει.) Το μυστικό της επιτυχίας, λοιπόν, είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις και να το στηρίζεις. Να δουλεύεις σκληρά και να επενδύεις σε αυτό. Βέβαια, χρειάζεται και τύχη. Παίζουν και οι συγκυρίες σημαντικό ρόλο. Πάνω απ ‘ όλα όμως σημασία έχει, ό,τι κάνεις να βγαίνει από την καρδιά σου. Αλλιώς δεν υπάρχει πιθανότητα να πετύχεις.
Α: Εμένα με κάλυψε ο συμμαθητής μου. Τελικά όλα αυτά που λέμε ίσως να φαίνονται τετριμμένα, αλλά μάλλον ισχύουν. Δεν ξέρω αν υπάρχει συνταγή για την επιτυχία ή κάποιο μυστικό, αλλά αν πιθανολογήσουμε ότι υπάρχει, τότε είναι το να κάνεις πράγματα που αγαπάς και σε εκφράζουν. Τρως τη σοκολάτα μου (απευθύνεται στον Γιώργο).
Γ: Αυτό είναι το φρεντίτο και αυτή η σοκολάτα σου. Το ξέρω , γιατί το φρεντίτο έχει χοντρό καλαμάκι.
Η συζήτηση συνεχίζεται και απευθύνομαι στον Γιώργο.

Εσύ αρχικά ασχολήθηκες με τη Νομική, σωστά;
Γ: Ναι, στη Θεσσαλονίκη.

Την τελείωσες;
Γ: Όχι. Έφυγα έξι μαθήματα πριν το τέλος, κατέβηκα στην Αθήνα και είπα ότι θα κάνω αυτό που πραγματικά θέλω.

Γιατί Νομική;
Α: Γιατί ήταν φυτό! (Πετάγεται ο Αργύρης. Ο Γιώργος τον κοιτάει έκπληκτος και εκείνος συνεχίζει.) Γιατί , ψέματα λέω;
Γ: Ήμουν καλός μαθητής και εάν είσαι καλός μαθητής στην επαρχία, πρέπει να περάσεις στο πανεπιστήμιο. Δεν έχουμε άλλες επιλογές. Ακολούθησα την τρίτη δέσμη, γιατί μου άρεσαν πολύ τα φιλολογικά μαθήματα ενώ τα μαθηματικά καθόλου. Να λοιπόν και το μυστικό της….αποτυχίας! Από κει και πέρα είχα να επιλέξω ανάμεσα στη Φιλολογία και τη Νομική. Αν και η Φιλολογία μου άρεσε περισσότερο, επέλεξα τη Νομική, γιατί ήταν και η αδερφή μου δικηγόρος και γιατί εκείνη την περίοδο έπαιζε μια σειρά «Οι δικηγόροι του Λος Άντζελες».

Εσύ Αργύρη;
Α: Εγώ δεν ήμουν καλός μαθητής. Στο γυμνάσιο ήμουν έως και εξαιρετικός. Στο Λύκειο όμως δε μου πήγε καλά. Η μετάβαση αυτή με διέλυσε.
Γ: Ήσουν φυτό που μαράθηκε! (Πετάχτηκε ο Γιώργος αυτή τη φορά.)
Α: (γελώντας) Κάπως έτσι! Εγώ ευτυχώς συνειδητοποίησα νωρίς ότι αυτό που θέλω να κάνω είναι το θέατρο. Αν και μικρότερος πίστευα ότι θα ασχολούμουν με τη μουσική, τελικά κατάλαβα ότι ο προορισμός μου ήταν το θέατρο και μάλιστα με παρότρυναν και οι γονείς μου σε αυτό. Δε με καθυστέρησαν.

Η μουσική;
Α: Ναι. Πήγαινα σε ωδείο και είχα προχωρήσει αρκετά με τις σπουδές μου. Παίζω πιάνο και το κομμάτι στην παράσταση «Όνειρο της διπλανής πόρτας» το έχω γράψει εγώ. Οπότε, με το που τελείωσα το σχολείο, κυνήγησα το όνειρό μου.

Τι ήθελες να γίνεις μικρός;
Α: Μουσικός
Γ: Αθλητής στον στίβο. Βέβαια, και μεγάλος αυτό θέλω. (Γελώντας)

Πιστεύεις στη Μοίρα;
Γ: Ναι. Πιστεύω ότι κάποια πράγματα είναι μοιραίο να μας συμβούν. Δεν είμαι όμως ο απόλυτος μοιρολάτρης που κάθεται και περιμένει απλά να συμβούν τα γεγονότα. Τη Μοίρα μας την ορίζουμε, την αλλάζουμε και τη διαμορφώνουμε εμείς. Απλά κάποιοι σταθμοί είναι προδιαγεγραμμένο ότι θα τους περάσεις, κάποιος ανθρώπους θα τους συναντήσεις και σε κάποια μέρη είναι μοιραίο να βρεθείς. Τώρα, το πώς θα χειριστείς αυτή τη γνωριμία είναι δική σου απόφαση. Μπορεί για παράδειγμα να τον συναντήσεις τον μεγάλο τον έρωτα και να ζήσετε από κει και πέρα σε όλη σας τη ζωή μαζί ή να τον συναντήσεις και να πείτε απλά μια καλησπέρα. Αλλά ότι θα τον συναντήσεις, ναι, είναι μοιραίο ότι θα τον συναντήσεις.

Εσύ πιστεύεις στη Μοίρα;
Α: Δεν ξέρω. Προς αυτή την κατεύθυνση πηγαίνω, αλλά δεν έχω κατασταλάξει ακόμα. Πιστεύω σε αυτό που είπε και ο Γιώργος, ότι κάποια πράγματα είναι προδιαγεγραμμένο ότι θα συμβούν, αλλά σε αυτό που πιστεύω κυρίως είναι η δουλειά.

Τι θα ήθελες να έχεις που δεν το έχεις;
Γ: Θα ήθελα να έχω ωραία φωνή, να τραγουδάω ωραία.

Εσύ Αργύρη;
Α: Εγώ το έχω! Τραγουδάω υπέροχα.
Γ: (Γελώντας δυνατά) Ε, ‘ντάξει, πες μας λοιπόν τι θα ήθελες να έχεις που δεν έχεις!
Α: Θα ήθελα να έχω… πώς να στο πω…Άσε, ντρέπομαι πολύ. Δεν το λέω.

Είναι εύκολο στη σημερινή εποχή να χαράξεις τη δική σου πορεία; Να ακολουθήσεις το όνειρό σου και να εναντιωθείς στο κατεστημένο;
Α: Δεν είναι εύκολο αλλά όχι και ακατόρθωτο. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μπορούν να σε αποπροσανατολίσουν. Αυτή είναι και η παγίδα. Να ξεκινήσεις ακολουθώντας το όνειρό σου και στη συνέχεια να ξεγελαστείς από κάτι άλλο και να χαθείς. Αν είσαι όμως συγκεντρωμένος στον στόχο σου, πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά. Από κει και πέρα οφείλουμε να σημειώνουμε όλα αυτά που μας προσβάλλουν και μας ενοχλούν και να μην τα προσπερνάμε απλά.
Γ: Εγώ πάλι δεν πιστεύω ότι είναι θέμα εποχής. Σε όλες τις εποχές υπήρχαν δυσκολίες. Δεν είναι ότι μέχρι ένα σημείο πραγματοποιούνταν εύκολα τα όνειρα των ανθρώπων και από κει και πέρα σταμάτησαν να πραγματοποιούνται. Σημασία έχει πόσο το παλεύεις, πόσο εφικτό είναι το όνειρό σου, γιατί, κακά τα ψέματα, οφείλουμε να γνωρίζουμε και τις δυνατότητές μας, τι μπορούμε να κάνουμε και τι όχι. Μπορεί πάντα οι εποχές να ήταν δύσκολες, αλλά και οι καρδιές των ανθρώπων ήταν πάντα δυνατές. Επομένως, αν θες κάτι πολύ , οφείλεις να το προσπαθήσεις και θα το καταφέρεις.

Εκτός από συνεργάτες, είστε και φίλοι. Έχετε κρατήσει επαφές με τα άλλα παιδιά από το Παρά Πέντε;
Α: Δεν έχουμε απλά κρατήσει επαφές. Είμαστε όλοι φίλοι.

Πόσο εύκολο είναι αυτό; Πόσο εύκολο είναι μία συνεργασία να μεταβεί σε φιλία, δεδομένου του έντονου ανταγωνισμού που επικρατεί στον χώρο και δει σε μία πολύ πετυχημένη σειρά;
Γ: Η απάντηση είναι εύκολη. Ανταγωνισμός σε αυτή τη σειρά δεν υπήρξε ούτε στο ελάχιστο και αυτό ήταν όντως μαγικό. Οι ηθοποιοί έχουμε ανασφάλειες και μπορούμε να βγάλουμε λίγο ανταγωνισμό, υγιή και χαριτωμένο ανταγωνισμό. Αυτό όμως είναι εκπληκτικό που δε συνέβη καθόλου σε αυτή τη σειρά και αυτό πιστεύω ήταν που έκανε ξεχωριστή την παρέα μας πίσω από το πλατό.

Η χημεία αυτή έβγαινε όμως και στη σειρά.

Α: Ναι, ισχύει και μάλιστα σε αυτό πιστεύω συνεισέφερε πολύ το σενάριο του Γιώργου. Αν μιλήσουμε αυστηρά μαθηματικά, το σενάριο ήταν εξίσου μοιρασμένο σε όλους τους ρόλους. Ακόμα και οι δευτερεύοντες ρόλοι, οι ρόλοι που εμφανίστηκαν δυο τρεις φορές ή είπαν απλά μία ατάκα, τους πρόσεχες.
Γ: Είχαν όλοι τη στιγμή τους.
Α: Σωστά. Για παράδειγμα, ήταν συχνό να παίξει το επεισόδιο και την άλλη μέρα ο κόσμος να θυμάται μία ατάκα όχι της πεντάδας αλλά της Φρίντας, η οποία είχε μια-δύο σκηνές το επεισόδιο. Οπότε, όλοι είχαν τη στιγμή τους και τη λάμψη τους κι έτσι το σενάριο βοήθησε πολύ να μην αναπτυχθεί ο ανταγωνισμός, που σε τελική ανάλυση είναι και ανθρώπινος.
Γ: Γι΄αυτό κι εμείς λοιπόν κρατήσαμε αυτό το επίπεδο της φιλίας. Από κει και πέρα , το να κρατήσεις μία φιλία με κάποιον από τον χώρο είναι αρκετά δύσκολο, όχι γιατί δεν μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί του, αλλά γιατί δεν έχεις τον χρόνο. Τη μία στιγμή δουλεύεις μαζί του για έξι μήνες κάθε μέρα και την άλλη στιγμή αλλάζετε πλατό ή θέατρο, κάνει ο καθένας γύρισμα δέκα ώρες και ξαφνικά χάνεσαι και μάλιστα με ανθρώπους που είχες περάσει καλά. Εγώ, για παράδειγμα, είχα πολύ καλές σχέσεις με τη Βασιλική Ανδρίτσου από τις Σαββατογεννημένες. Χαθήκαμε και μετά ξαναβρεθήκαμε στα γυρίσματα ενός επεισοδίου για το Κόκκινο Δωμάτιο. Μετά χαθήκαμε πάλι μέχρι να ξαναβρεθούμε. Όσον αφορά την παρέα του Παρά Πέντε, το θέσαμε ως προτεραιότητά μας να είμαστε μαζί, να κάνουμε πράγματα μαζί.
Α: Όταν τελείωσε η σειρά, μας έπιασε πανικός μήπως και χαθούμε κι έτσι κανονίζαμε να βγούμε μαζί, να πάμε διακοπές μαζί!

Σας αγχώνει το γεγονός ότι έχετε θέσει τον πήχη ψηλά και ότι τα ονόματά σας είναι συνδεδεμένα με την επιτυχία;
Γ: Αν όντως ισχύει αυτό, με αγχώνει, αλλά με χαροποιεί κιόλας. Αν ο πήχης είναι ψηλά, προσπαθώ να μετατρέπω το άγχος μου σε ενέργεια για να τον ξεπεράσω. Μπορεί και να μην τα καταφέρω, αλλά τουλάχιστον χαίρομαι όταν κάτι πήγε καλά.
Α:Εγώ απέκτησα στομάχι από το άγχος μου. Από την άλλη, όμως, χαίρομαι που όλη αυτή η δουλειά, ο κόπος και το τρέξιμο τόσων χρόνων δημιούργησαν ένα πήχη. Τώρα, αν είναι ψηλά ή όχι, δε θα το κρίνω εγώ. Όσο είμαι στα πόδια μου, θα προσπαθώ απλά να ανεβάζω τον πήχη χιλιοστό χιλιοστό.

Έχεις αγαπημένο ηθοποιό;
Α: Πολλούς.

Κάποιον που λατρεύεις;
Α: Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Αγαπώ, λατρεύω, προσκυνώ, είναι σχολή η γυναίκα! Είναι το ίνδαλμά μου, είναι το όνειρό μου να δουλέψω μαζί της, την αγαπώ πάρα πολύ!

Εσύ Γιώργο;
Γ: Εμένα η αγαπημένη μου όλων των εποχών ήταν η Ρένα Βλαχοπούλου.
Α: Ε, ντάξει τώρα. Αν το πας έτσι, είναι πολλοί που έπρεπε να πω. Εμένα, ας πούμε, μου άρεσε πολύ ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος.
Γ: Απλά ανέφερα την all time classic αγάπη μου.

Μια και αναφερθήκαμε στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, οι συγγραφείς των περισσότερων σεναρίων των ταινιών που βλέπουμε τόσες γενιές και θα βλέπουν και πολλές ακόμα ήταν οι Πρετεντέρης-Γιαλάμας. Ήταν και αυτοί της Νομικής. Νιώθεις κάπως ως συνεχιστής;
Γ: Όχι, δεν αισθάνομαι συνεχιστής. Δεν μπορώ να δεχτώ τέτοια τιμή. Ο χρόνος θα δείξει κατά πόσο μπορώ να αντέξω εγώ στον χώρο και να αποκτήσει κάποια διαχρονικότητα η δουλειά μου.

Πάντα τόσο σεμνός είναι;
Α: Ναι!
Γ: Μα βρε παιδιά, έτσι είναι, ψέματα να πω; Το είπες και μόνη σου. Είναι ταινίες που γράφτηκαν το 1950 και βλέπονται ακόμα το 2010. Δεν ξέρω αν εγώ θα γράψω κάτι που θα βλέπεται και μετά από πενήντα χρόνια.

Είναι δύσκολο να βρεθεί ποιοτικό χιούμορ στην εποχή μας; Στις σειρές του Γιώργου, για παράδειγμα, αποφεύγεται η εύκολη λύση της βωμολοχίας που θα προκαλέσει το εύκολο γέλιο. Πόσο εύκολο είναι αυτό;
Α: Καταρχήν τίποτα δεν είναι κατακριτέο. Ο Αριστοφάνης, για παράδειγμα, είχε έντονο το στοιχείο της βωμολοχίας. Θα τον κατέκρινες ποτέ γι’ αυτό; Η αλήθεια είναι πώς όντως αποτελεί την εύκολη λύση πλέον. Απλά στις επαγγελματικές επιλογές μας είναι από τα πράγματα που προσέχουμε.
Γ: Για μένα πάλι είναι πιο εύκολο να γράφω χωρίς βωμολοχίες, γιατί πολύ απλά, όπως γράφω, έτσι μιλάω και στην καθημερινότητά μου. Δεν θα ήξερα πού να βάλω τη σωστή βωμολοχία για να βγει το γέλιο.
Α: Στο τιμόνι. Εγώ μόνο όταν οδηγώ βρίζω πολύ.

Η αναγνωρισιμότητα σας ενοχλεί; Έχει σταθεί εμπόδιο στην προσωπική σας ζωή;
Γ: Όχι. Το να σε σταματάει ο κόσμος και να σου λέει ότι σε αγαπάει και του αρέσει η δουλειά σου είναι πάντα ωραίο. Καμιά φορά σε αγχώνει εάν βιάζεσαι. (γελάει) να θες να πας κάπου πολύ γρήγορα και να σου ζητούν αυτόγραφο που δεν μπορείς να βρεις!
Α: Την αναγνωρισιμότητά μας εμείς έχουμε μάθει να τη χειριζόμαστε καλά. Αυτό που μας ενοχλεί και μας εκνευρίζει πολύ είναι το πώς διαχειρίζονται οι άλλοι την αναγνωρισιμότητά μας. Το γεγονός ότι μας αναγνωρίζει ο κόσμος, μας μιλάει, μας κορνάρει στο αμάξι μας δίνει μια ανείπωτη χαρά που δεν μπορεί να την καταλάβει κανείς. Το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι πατούν σε αυτό, σου βάζουν ταμπέλες και βγάζουν συμπεράσματα χωρίς καν να σε γνωρίζουν. Αυτό είναι εξοργιστικό και ανήθικο.

Ποια κοινά μοιράζεσαι με τους χαρακτήρες σου;
Γ: Όταν ξεκινάς να υποδύεσαι κάποιον άλλο, προσπαθείς να προσαρμοστείς στον ρόλο σου και στη συνέχεια, λίγο λίγο, προσπαθείς να προσαρμόσεις τον ρόλο σε σένα. Με τον Σπύρο αισθάνομαι πιο κοντά, γιατί ήταν πιο χαμηλών τόνων άνθρωπος. Ο Νόρμαν (Όνειρο της διπλανής πόρτας) βρίσκεται στο μεγαλύτερο μέρος τους έργου σε μια παράκρουση που εγώ δεν την έχω.
Α: Ψέματα λέει, ψέματα!
Γ: Όχι, γιατί…; (Κοκκινίζει και στρίβει τσιγάρο..)
Α: Πωπω ψεύτης……(Με επιτηδευμένη αγανάκτηση…)
Γ: Μα γιατί; Έτσι κάνω εγώ όταν ερωτεύομαι; Κυνηγάω τον κόσμο γύρω από το τραπέζι;
Α: Για θυμήσου πώς κάνεις όταν βλέπεις Ολυμπιακούς Αγώνες και πάθεις εμμονή με κάτι.
Γ: Εντάξει, όμως, στην παράσταση ήταν ερωτική παράκρουση , ήταν κάτι διαφορετικό.
Α:Εγώ γενικά μιλάω. Δεν είναι να του μιλήσεις όταν βλέπει στίβο. Θες να τον σκοτώσεις.

Σχετικά με την επικαιρότητα, ποια η γνώμη σας για το σύμφωνο συμβίωσης;
Α: (Γελώντας) Εγώ να σου πω την αλήθεια, δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι γίνεται. Δεν το έχω παρακολουθήσει και πολύ.
Του εξηγώ περί τίνος πρόκειται περίπου.
Α: Είναι μπέρδεμα…(γελώντας)
Γ: Από την άλλη, βέβαια, αν πρόκειται να δεσμευτείς και να συγκατοικήσεις, γιατί να μην παντρευτείς;
Α: Αν εγώ θέλω να γράψω σε κάποιον ας πούμε το σπίτι μου, δεν μπορώ να το κάνω;

Μπορείς, αλλά αν, κούφια η ώρα, φύγεις ξαφνικά;
Α: Να σου πω την αλήθεια, αν φύγω ξαφνικά, δε με νοιάζει ποιος θα τα πάρει. (Ξεσπάει σε γέλια.) Στάχτη να γίνουν! Το θέμα είναι να τα χαρώ εγώ όσο ζω. Μετά δε με νοιάζει.
Γ: Εγώ πάλι πιστεύω πως, αν γίνει, θα είναι για καλό. Δεν νομίζω πως το σύμφωνο συμβίωσης αποτρέπει ή καταργεί τον γάμο ή τη θρησκεία μας. Το λέω, γιατί βλέπω ότι υπάρχει ο φόβος μήπως αντικατασταθεί ο θεσμός του γάμου, πράγμα που δεν πιστεύω. Δεν αντικαθίστανται τέτοιοι θεσμοί από ένα χαρτί. Αν, πάλι, κάποιος θέλει να το έχει, γιατί όχι; Να το έχει. Είμαι υπέρ.
Α: Σωστά. Κι εγώ υπέρ. Αλλά είπαμε, αν φύγω εγώ, όλα στάχτη και μπούρμπερη μετά!!

Φοβάσαι τη μοναξιά;
Α:Πολύ, τη φοβάμαι πολύ.
Γ:Όχι, δε νομίζω. ( Ο Αργύρης κουνάει με νόημα το κεφάλι.) Και μόνος μου περνάω καλά. Ακόμα κι αν δεν έχω σχέση, περνάω πολλή ώρα με τους φίλους μου.
Α: Την οποιαδήποτε μοναξιά σου λέει…!
Γ: Ε, τι, να χάσω όλους τους φίλους μου; (με τρομαγμένη απορία)
Α: Ναι, να μείνεις μόνος σου τελείως.
Γ: Δε νομίζω ότι υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο.
Α:Αν λέμε! (Τον σκουντάει και ξεσπούν σε γέλια.)
Γ: Ε, άμα μου φύγουν όλοι, θα βρω άλλους.(Με απόλυτη φυσικότητα) Την έλλειψη ελευθερίας φοβάμαι, όχι τη μοναξιά.

Είσαι ερωτευμένος;
Γ: (Κοκκινίζει, κοιτάει ψηλά το ταβάνι και χαμογελάει) Ναι….νομίζω πως ναι.. καλά είμαι…

Εσύ Αργύρη;
Α: (Κουνάει το κεφάλι με το χαμόγελο παιδιού που έχει κάνει σκανταλιά και στρίβει τσιγάρο) Ναι….κι εγώ…(Ξαφνικά σηκώνει το κεφάλι και λέει αποφασιστικά και γελώντας) Όλα για τον άνθρωπο!

Θα ψήφιζες Ομπάμα ή Μακέιν;
Γ: (έκπληκτος για την ερώτηση) Δε με νοιάζει καθόοολου! Πιστεύω πως έτσι κι αλλιώς η πολιτική αυτού του κράτους δεν καθορίζεται από τους ηγέτες του αλλά από τα συμφέροντα των επιχειρήσεων.

Τηλεόραση ή θέατρο;
Α: Τα αγαπώ και τα δύο πάρα πολύ!

Αν είχες να επιλέξεις;
Α:Τα αγαπώ εξίσου πολύ και τα δύο, αλλά καταλαβαίνω τι θες να πεις. Θα σου πω λοιπόν μόνο το εξής: Όταν δεν κάνω θέατρο, νιώθω ότι δε δουλεύω. Μπορεί να έχω εξοντωτικά ωράρια στα γυρίσματα, αλλά μόνο όταν κάνω θέατρο, νιώθω ότι δουλεύω.
Γ:Εγώ την τηλεόραση την αγαπώ πιο πολύ και υποτίθεται ότι ένας σοβαρός ηθοποιός δεν πρέπει να το λέει αυτό.
Α: Τίποτα δεν υποτίθεται.
Γ:Την αγαπώ πάρα πολύ. Με αυτή μεγάλωσα, ήταν η παρέα μου, ειδικά στα εφηβικά μου χρόνια που ήμουν μοναχικό παιδί. Στο θέατρο με καταπιέζει το ωράριο. Ό,τι και να γίνει, ακόμα κι αν έρχεσαι από κηδεία, πρέπει να είσαι στην ώρα σου στο θέατρο και να παίξεις τον ρόλο σου. Δεν έχεις γιορτές ή αργίες. Νιώθω ότι χάνω την ελευθερία μου.
Α:Κακομαθημένος παιδί μου….(γελάει..)
Γ:Πάνω στη σκηνή νιώθω πολύ ωραία, απλά είναι το θέμα του ωραρίου. Ενώ στην τηλεόραση δουλεύεις πολλές περισσότερες ώρες, μπορεί κάποιο γύρισμα να αναβληθεί. Κάνεις τις κοπάνες σου.

Ηθοποιός ή σεναριογράφος;
Γ: Α, εδώ πραγματικά δεν μπορώ να επιλέξω. Ευτυχώς δε χρειάστηκε μέχρι τώρα να επιλέξω. Δόξα τω Θεώ πάνε καλά τα πράγματα. (γελάει…)

Μια ευχή για το μέλλον;
Α: Υγεία..
Γ: Να προσέχουμε τον πλανήτη μας.
Α: Και αισιοδοξία ότι όλα θα πάνε καλά.

Θα κλείσω λέγοντας ότι απλά σας αγαπώ…και σας ευχαριστώ πολύ…
Γελούν και η κάμερα κλείνει.