Joanna Drigo

Η κοπέλα με το παράξενο όνομα και τη ροκ τραγουδοποιία…

Γράφει ο Αλέξανδρος Γερασίμου

Συνάντησα την Joanna Drigo για καφέ και μια φιλική συζήτηση ένα μεσημέρι στα Εξάρχεια.Από τον περασμένο Απρίλιο πριν καν κυκλοφόρησει ο πρώτος της προσωπικός δίσκος “κάποιες ώρες γεννιούνται τα όνειρα” –σε παραγωγή Φίλιππου Πλιάτσικα- κατάλαβα και εγώ ότι όντως αυτή η κοπέλα έχει πολλά πράγματα να πει.Είχα ακούσει τα τραγούδια της στη σελίδα της στο myspace και στην αρχή με μπέρδεψε το όνομα και τα σωστά αγγλικά της, νόμιζα πως ήταν Αγγλίδα π.χ από το Νιουκάστλ…και όμως τη λένε Ιωάννα Δριγκοπούλου και εκτός από το να γράφει, να τραγουδάει και να αγαπάει τη μουσική της σπουδάζει πληροφορική…

Θέλω να ξεκινήσουμε με μια παράξενη ερώτηση για συνέντευξη , από τον…τίτλο του δίσκου….Είναι κάτι που μου έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή και μπήκα στον πειρασμό να σε ρωτήσω.Πως προέκυψε ;

Οντως τι ερώτηση είναι αυτή για συνέντευξη…:) Το πήρα από το τραγούδι που υπάρχει στο δίσκο το «κάποιες ώρες γεννιούνται οι ήρωες» και το …μετέτρεψα.Ουσιαστικά είναι μια παράφραση του τίτλου αυτού του τραγουδιού.

Στο σημείωμα σου που υπάρχει στο βιβλιαράκι του cd αναφέρεις ότι τα όνειρα αυτά είχαν την ευκαιρία να ζήσουν.Ζουν τελικά τα όνειρα
-κάθε είδους όχι μόνο τα μουσικά- σήμερα ;

Κοίτα μικρά μικρά όνειρα πραγματοποιούνται…δεν πρέπει να είμαι και αγνώμων. Δηλαδή ένα όνειρο που είχα να δω το cd μου αυτό σε ράφι δισκοπωλείου, το είδα. Ή το βιντεοκλίπ του «Βίκυ» να παίζει στο MAD, ας πούμε, και αυτό το είδα. Πιο παλιά έβλεπα στο MTV να παίζει π.χ Nirvana και τώρα βλέπω να παίζει κάπου δικό μου βιντεοκλίπ, ναι, μπορώ να πω πως πραγματοποιούνται μικρά όνειρα…οπότε μάλλον ζούνε τα όνειρα, αλλά πρέπει να τα κυνηγάμε κιόλας.

Πως έσκασες …μύτη στην ακρόαση του Φίλιππου Πλιάτσικα λέγοντας ένα δικό σου τραγούδι ; Συνηθίζονται οι διασκευές περισσότερο στις ακροάσεις...

Βασικά με βρήκε η υπεύθυνη των δημοσίων σχέσεων από το «Σταυρό του Νότου» στο my space...

Λειτουργεί τελικά το myspace...

Ναι λειτουργεί το myspace –πάλι καλά- σε βρίσκει πολύς κόσμος και βρίσκεις πολύ κόσμο. Στο «Σταυρό του Νότου» ήταν όλες επαγγελματίες τραγουδίστριες πολλά χρόνια, οπότε εγώ είπα να παίξω ένα δικό μου κομμάτι και να δείξω αυτό που είμαι, ώστε, αν με απέρριπταν, να με απέρριπταν για αυτό που είμαι.

Ανήκεις σε μια νέα γενιά τραγουδοποιών που έχει δώσει δυναμικά το παρών τα τελευταία χρόνια με επίσημες κυκλοφορίες, συναυλίες κτλ. Παρακολουθείς καθόλου αυτή τη γενιά ;

Δεν νομίζω ότι έχει δώσει δυναμικά το παρών…Απλά προσπαθεί ο καθένας για να πάρουμε και εμείς ένα μερίδιο της «πίτας»....και απλά νομίζω ότι τώρα υστερα από –δεν ξέρω πόσος καιρός πέρασε- μια δεκαετία περίπου που έβγαιναν μόνο σκυλάδικα έχει ξαναρχίσει ο κόσμος και γυρνάει στις μουσικές σκηνές και θέλει να ακούσει κάτι άλλο από τα σκυλάδικα. Αλλά και πιο παλιά που είχαν βγει οι Τρύπες, τα Ξύλινα σπαθιά κ.α υπήρχε αυτό το νεανικό ρεύμα. Οπότε πάντα υπήρχαν νέοι οι οποίοι έβγαζαν κάτι διαφορετικό και κάτι δικό τους..

Πάντα υπήρχαν τάσεις και ρεύματα…Από τις ροκ σκηνές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης μέχρι τα παλιά ρεμπέτικα και τα δεκάδες μουσικές και κινήματα όπως το πανκ ή για να πάμε πιο πίσω στην ψυχεδέλεια …

Συμφωνώ, πάντα υπήρχαν αυτές οι τάσεις..Βέβαια σε εμάς δεν υπάρχει αυτή η τάση γιατί δε μοιάζουνε και μουσικά αυτοί οι νέοι που βγαίνουν. Ο Μαραβέγιας π.χ είναι πιο πολύ βαλκάνια φάση, η Monika πιο πολύ folk, η Μποφίλιου είναι πιο έντεχνη, η Καρακώστα είναι πιο λαική…

Υπάρχουν και εξαιρετικά αγγλόφωνα τραγούδια στο δίσκο όπως το “the boot” ή το «Rises up” που προσωπικά τα τοποθετώ δίπλα σε αυτά της Patti Smith ή της P.J Harvey (μπορεί να ακουστεί υπερβολικό ή ιερόσυλο αλλά για ..ακούστε το δίσκο)...Από την άλλη γράφεις θέματα όπως το « αγάπη άπο αίμα» ή «τα πιθήκια» που έχουν ελληνικό στίχο. Προς τα πού γέρνει η ζυγαριά –αν γέρνει ;

Κοίτα, και τα δύο τα έγραψα εγώ…αυτό σημαίνει ότι τα υποστηρίζω και ότι ήθελα και τα έβγαλα…και γενικώς δεν ντρέπομαι για το cd.Αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό, να μην ντρέπεσαι για κανένα κομμάτι του cd σου. Εγραφα αγγλικά κομμάτια γιατί και τα ακούσματα μου είναι πιο αγγλικά. Αλλά κάποια στιγμή όταν άρχισα να γράφω ελληνικά μου φάνηκε πολύ πιο ενδιαφέρον από το να γράφω αγγλικά τελικά γιατί τα ελληνικά είναι εντελώς άμεση γλώσσα…

...και πιο πλούσια…

Δεν είναι ότι είναι πιο πλούσια. Είναι ότι φτάνει ακριβώς στο στόχο της…εγώ δε χρησιμοποιώ κάτι το φοβερό και γενικώς οι στίχοι μου, αν έχεις παρατηρήσει, είναι αρκετά –όχι τετράγωνοι- αλλά λένε τα πράγματα με το όνομα τους και δεν χρησιμοποιώ πολλά ελληνικά πράγματα σε αυτούς. Είναι λιτοί οι στίχοι μου και συγκεκριμένοι, δηλαδή θέλουν να πουν κάτι…γιατί έτσι είμαι και εγώ δεν μου αρέσει να λέω πολλές σάλτσες και βρήκα έτσι ένα τρόπο να γράφω στίχους, αυτή είναι η ταυτότητα των στίχων μου…και μου φαίνεται πολύ πιο ενδιαφέρον τελικά. Οσον αφορά το μουσικό μέρος των τραγουδιών, παρόλο που μου αρέσουν τα βρετανικά συγκροτήματα και η βρετανική μουσική, οι μελωδικές μου γραμμές είναι πιο πολύ μπλουζ, επηρεασμένες από τη σκηνή του Σιάτλ, ακόμα και ο τρόπος που τραγουδάω θυμίζει λίγο αμερικάνικα…μου αρέσουν άλλωστε και οι αμερικάνικες φωνές.

Ολα τα τραγούδια του δίσκου φέρουν συνθετικά και στιγουργικά τη δική σου σφραγίδα και αυτό είναι σημαντικό, ότι τα έχεις αναλάβει όλα εσύ και δείχνεις με αυτόν τον τρόπο τη δική σου άποψη. Δεν υπάρχει π.χ κάποιος καταξιωμένος στιχουργός να σου δώσει τα δικά του λόγια για να τα βάλεις στη μουσική σου, επειδή έτσι ίσως θα είναι πιο «εμπορικό» το αποτέλεσμα και πιο «πιασάρικο για τον δίσκο». Αλλά και στον αντίποδα με τους συνθέτες και τους ερμηνευτές συμβαίνει πολύ συχνά αυτό.

Πιστεύω πλέον ότι είναι λίγο –όχι ανώφελο- αλλά ότι έχουμε ξεπεράσει την εποχή που υπάρχουν μόνο ερμηνευτές και μόνο συνθέτες. Οταν έχεις κάτι να πεις, θα το πεις ολοκληρωμένα. Δεν πιστεύω μόνο στον ερμηνευτή. Εγώ εκτιμώ τους καλλιτέχνες που γράφουν οι ίδιοι τα τραγούδια τους π.χ την P.J Harvey ή την Tori Amos. Είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από την Dido που τραγουδάει …και αυτό δεν έχει να κάνει με το πόσο καλός ερμηνευτής είναι αυτός που γράφει τα δικά του τραγούδια αλλά συνολικά από αυτό που σου δίνει. Εκεί βρίσκεις άλλους τρόπους για να πεις αυτά που θες, όχι μόνο με την ερμηνεία και σίγουρα όχι ακολουθώντας κάποια πρότυπα.

Πέρα από τους στίχους που λέγαμε πριν, θα ήθελα να σε ρωτήσω ποιο όργανο αγαπάς ποιο πολύ σαν μουσικός ; Ξέρω ότι παίζεις κιθάρα, υπάρχει κάποιο άλλο όργανο που μελετάς αυτό το διάστημα ;

Κοίτα, κιθάρα παίζω, αλλά δεν μελετάω κάτι άλλο. Είχα ξεκινήσει να μαθαίνω πιάνο, αλλά μάλλον βαρέθηκα και το παράτησα, αλλά μου αρέσει πάρα πολύ ο ήχος του, όταν ακούω πιάνο πεθαίνω, λιώνω ...:) Στo σπίτι δεν έχω πιάνο, έχω ένα αρμόνιο, αλλά έχω μια φίλη που έχει και τη βάζω και μου παίζει πιάνο, μου αρέσει πάρα πολύ ο ήχος του, πάρα πολύ.

Τι μουσικές ακούει η Joanna Drigo ;

Ακούω τη μουσική σκηνή του Σιάτλ (soundgarden, pearl jam, alice in chains), ο Jeff Buckley μου αρέσει πολύ, madrugada, radiohead, franz ferdinard, tori amos...αυτά και άλλα πολλά. Α...ξέχασα την p.j harvey!!

Ποιος ευθύνεται για τη φωτογραφία στο εξαιρετικό εξώφυλλο του δίσκου ; Το είχα δει στην σελίδα σου στο myspace –πριν βγει ο δίσκος- και πέρα από τα τραγούδια που είχεις «ανεβάσει» μου έκανε ευχάριστη εντύπωση και μου άρεσε πάρα πολύ .Να φανταστείς ευχόμουν να το επιλέξεις για το artwork...

Η φίλη μου η Βιβή Γιαννακοπούλου είναι η υπεύθυνη της φωτογραφίας του εξώφυλλου. Είχαμε βγει μια φορά για καφέ, μου έβγαλε αυτή τη φωτογραφία, την «ανέβασα» στο myspace την έκανα avatar, την είδε ο Φίλιππος ο Πλιάτσικας και μου λέει “ωραία φωτογραφία δεν τη βάζουμε στο άλμπουμ ; και λέω “ωραία ιδέα¨ και μπήκε τελικά :) και μου αρέσει πολύ γιατί είναι πολύ αυθεντική, δεν είναι στημένη για εξώφυλλο του δίσκου ή κάτι άλλο.

Τα επόμενα σχέδια της Joanna Drigo είναι…

Τα επόμενα σχέδια μου είναι να γράψω καινούργια κομμάτια, να βελτιωθώ εγώ σαν καλλιτέχνης γενικά, να παίξω με τη μπάντα μου, να με ακούσει κόσμος και να κινηθεί έτσι το όλο πράγμα.

Η σελίδα της Joanna Drigo στο myspace
www.myspace.com/joannadrigo

Η συνέντευξη έχει δημοσιευτεί και στο Urban Style Magazine.

http://www.urbanstylemag.gr/

OMAΔΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΧΟΡΟΥ
«Π Ρ Ο Σ Χ Η Μ Α»

Το όνειρο μας μεταφέρει πέρα από το ένα - τη φανταστική ενότητα σώματος και συνείδησης - αλλά και πέρα από το δύο, που ορίζει την διαφορά μόνο ως συνομιλία αντιθέτων.
Η επιθυμία που διατρέχει το όνειρο είναι μια επιθυμία για ατέρμονη περιπλοκή, για την συνεχή διαπραγμάτευση των ορίων.
Πώς θα έμοιαζε άραγε ένα έργο που εμπνέεται από ένα τέτοιο όνειρο?

ΠΡΑΞΗ V

Χορογραφία: Μαρία Κολιοπούλου
Δραματουργία: Κατερίνα Ηλιοπούλου
Κουστούμια : Αντώνης Βολανάκης
Μουσική: Γιάννης Ισιδώρου
Φωτισμοί: Θωμάς Οικονομάκος
Καλλιτεχνική επιμέλεια – διεύθυνση παραγωγής: Δήμητρα Κρητικίδη
Ερμηνεύουν: Νικολέτα Καρμίρη, Μαρία Κολιοπούλου

Θέατρο «Άκης Δαβής»
(πρώην «Αλκμήνη»)
6-12 Φεβρουαρίου
στις 21.30.
Αλκμήνης 8-12, Κάτω Πετράλωνα.

Τηλ. Κρατήσεων: 210 3428583
Επικοινωνία: Μάρω Παπαδοπούλου 6974796404, prosxima@yahoo.gr http://www.prosxima.gr/

Το αρχείο της ΕΡΤ

To oπτικοακουστικό αρχείο της ΕΡΤ. Όλες οι εκπομπές που αγαπήσαμε...

http://www.ert-archives.gr/

Μουσείο αφής

Μουσείο αφής

To 1983, η τότε Πρόεδρος του Δ.Σ. του Φάρου Τυφλών της Ελλάδος [ΦΤΕ], Πρωτοπαπαδάκη Λ. και ο Δντης του ΦΤΕ Κεφάκης Εμμανουήλ αναζητούν τον τρόπο που θα επιτρέψει στα άτομα με προβλήματα όρασης να έρθουν σε επαφή με την πολιτιστική μας κληρονομιά. Αγοράζονται τα πρώτα εκθέματα από τον ΦΤΕ, και ακολουθούν δωρεές εκθεμάτων από οργανισμούς, εταιρείες και φυσικά πρόσωπα. Παράλληλα συνειδητοποιείται ότι η δυνατότητα ψηλάφησης των εκθεμάτων αποτελεί και για τους βλέποντες έναν καινούργιο τρόπο προσέγγισης του αρχαιοελληνικού πολιτισμού.

Το 1984 ιδρύεται το Μουσείο Αφής, και στεγάζεται στο παλαιό διώροφο νεοκλασικό κτήριο του ΦΤΕ, δωρεά Εμπειρίκου, επί της οδού Δοϊράνης 198 στην Καλλιθέα. Tο 1999 καταστρέφεται κτηριολογικά από τον σεισμό. Με τις επιχορηγήσεις του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και τις χορηγίες της Οργάνωσης American Friends of the Blind in Greece, ξεκινά η αποκατάστασή του, η οποία και ολοκληρώνεται τον Ιανουάριο του 2004.
Το Μουσείο Αφής είναι ένα από τα 5 Μουσεία του είδους στον κόσμο. Η ιδιαιτερότητά του έγκειται στο γεγονός ότι οι επισκέπτες έχουν τη δυνατότητα να αγγίζουν τα εκθέματα, τα οποία είναι πιστά αντίγραφα των πρωτοτύπων που εκτίθενται σε άλλα Μουσεία της χώρας μας.
Το Μουσείο Αφής ανήκει στο Φάρο Τυφλών της Ελλάδος. Υπεύθυνη για τη λειτουργία, ανάπτυξη και προβολή του Μουσείου είναι το μέλος του ΔΣ του Φάρου Τυφλών, κα Γερουλάνου Ζωή και η Δντρια του Φάρου Τυφλών κα Ασιδέρη Δήμητρα.

Site του μουσείου αφής: http://www.tactualmuseum.gr/

Καπουτζίδης - Αγγέλου : το δίδυμο που σαρώνει

Γιώργος Καπουτζίδης - Αργύρης Αγγέλου

Το δίδυμο που σαρώνει

Συνέντευξη:Ιωάννα, Κωστής

Το ραντεβού μας ήταν στις οχτώ. Εγώ με τον Κωστή είχαμε φτάσει λίγο νωρίτερα. Τους είδαμε να μπαίνουν χαμογελαστοί κρατώντας τα τσιγάρα τους. Ο Κωστής ρύθμισε την κάμερα κι εγώ κάθισα αναπαυτικά απέναντι από δύο ανθρώπους που έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου από κοντά , αλλά ένιωθα πως ήδη τους αγαπώ. Το μαγικό με τον Γιώργο και τον Αργύρη είναι ότι πολύ απλά σε κάνουν να νιώθεις άνετα, σαν να τους ξέρεις χρόνια. Η συνέντευξη κράτησε περίπου μια ώρα με τις ατάκες να ανταγωνίζονται η μία την άλλη και τα γέλια να θέλουν να κατεδαφίσουν ο,τιδήποτε υπήρχε τριγύρω.

Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας σας;
Γ: (κοκκινίζει) Εντάξει , η επιτυχία δεν κρατάει πολλά χρόνια. Βέβαια, στην τηλεόραση ό,τι έχουμε κάνει, σημείωσε επιτυχία, όπως και στο θέατρο.(Το σκέφτεται ξανά και χαμογελάει.) Το μυστικό της επιτυχίας, λοιπόν, είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις και να το στηρίζεις. Να δουλεύεις σκληρά και να επενδύεις σε αυτό. Βέβαια, χρειάζεται και τύχη. Παίζουν και οι συγκυρίες σημαντικό ρόλο. Πάνω απ ‘ όλα όμως σημασία έχει, ό,τι κάνεις να βγαίνει από την καρδιά σου. Αλλιώς δεν υπάρχει πιθανότητα να πετύχεις.
Α: Εμένα με κάλυψε ο συμμαθητής μου. Τελικά όλα αυτά που λέμε ίσως να φαίνονται τετριμμένα, αλλά μάλλον ισχύουν. Δεν ξέρω αν υπάρχει συνταγή για την επιτυχία ή κάποιο μυστικό, αλλά αν πιθανολογήσουμε ότι υπάρχει, τότε είναι το να κάνεις πράγματα που αγαπάς και σε εκφράζουν. Τρως τη σοκολάτα μου (απευθύνεται στον Γιώργο).
Γ: Αυτό είναι το φρεντίτο και αυτή η σοκολάτα σου. Το ξέρω , γιατί το φρεντίτο έχει χοντρό καλαμάκι.
Η συζήτηση συνεχίζεται και απευθύνομαι στον Γιώργο.

Εσύ αρχικά ασχολήθηκες με τη Νομική, σωστά;
Γ: Ναι, στη Θεσσαλονίκη.

Την τελείωσες;
Γ: Όχι. Έφυγα έξι μαθήματα πριν το τέλος, κατέβηκα στην Αθήνα και είπα ότι θα κάνω αυτό που πραγματικά θέλω.

Γιατί Νομική;
Α: Γιατί ήταν φυτό! (Πετάγεται ο Αργύρης. Ο Γιώργος τον κοιτάει έκπληκτος και εκείνος συνεχίζει.) Γιατί , ψέματα λέω;
Γ: Ήμουν καλός μαθητής και εάν είσαι καλός μαθητής στην επαρχία, πρέπει να περάσεις στο πανεπιστήμιο. Δεν έχουμε άλλες επιλογές. Ακολούθησα την τρίτη δέσμη, γιατί μου άρεσαν πολύ τα φιλολογικά μαθήματα ενώ τα μαθηματικά καθόλου. Να λοιπόν και το μυστικό της….αποτυχίας! Από κει και πέρα είχα να επιλέξω ανάμεσα στη Φιλολογία και τη Νομική. Αν και η Φιλολογία μου άρεσε περισσότερο, επέλεξα τη Νομική, γιατί ήταν και η αδερφή μου δικηγόρος και γιατί εκείνη την περίοδο έπαιζε μια σειρά «Οι δικηγόροι του Λος Άντζελες».

Εσύ Αργύρη;
Α: Εγώ δεν ήμουν καλός μαθητής. Στο γυμνάσιο ήμουν έως και εξαιρετικός. Στο Λύκειο όμως δε μου πήγε καλά. Η μετάβαση αυτή με διέλυσε.
Γ: Ήσουν φυτό που μαράθηκε! (Πετάχτηκε ο Γιώργος αυτή τη φορά.)
Α: (γελώντας) Κάπως έτσι! Εγώ ευτυχώς συνειδητοποίησα νωρίς ότι αυτό που θέλω να κάνω είναι το θέατρο. Αν και μικρότερος πίστευα ότι θα ασχολούμουν με τη μουσική, τελικά κατάλαβα ότι ο προορισμός μου ήταν το θέατρο και μάλιστα με παρότρυναν και οι γονείς μου σε αυτό. Δε με καθυστέρησαν.

Η μουσική;
Α: Ναι. Πήγαινα σε ωδείο και είχα προχωρήσει αρκετά με τις σπουδές μου. Παίζω πιάνο και το κομμάτι στην παράσταση «Όνειρο της διπλανής πόρτας» το έχω γράψει εγώ. Οπότε, με το που τελείωσα το σχολείο, κυνήγησα το όνειρό μου.

Τι ήθελες να γίνεις μικρός;
Α: Μουσικός
Γ: Αθλητής στον στίβο. Βέβαια, και μεγάλος αυτό θέλω. (Γελώντας)

Πιστεύεις στη Μοίρα;
Γ: Ναι. Πιστεύω ότι κάποια πράγματα είναι μοιραίο να μας συμβούν. Δεν είμαι όμως ο απόλυτος μοιρολάτρης που κάθεται και περιμένει απλά να συμβούν τα γεγονότα. Τη Μοίρα μας την ορίζουμε, την αλλάζουμε και τη διαμορφώνουμε εμείς. Απλά κάποιοι σταθμοί είναι προδιαγεγραμμένο ότι θα τους περάσεις, κάποιος ανθρώπους θα τους συναντήσεις και σε κάποια μέρη είναι μοιραίο να βρεθείς. Τώρα, το πώς θα χειριστείς αυτή τη γνωριμία είναι δική σου απόφαση. Μπορεί για παράδειγμα να τον συναντήσεις τον μεγάλο τον έρωτα και να ζήσετε από κει και πέρα σε όλη σας τη ζωή μαζί ή να τον συναντήσεις και να πείτε απλά μια καλησπέρα. Αλλά ότι θα τον συναντήσεις, ναι, είναι μοιραίο ότι θα τον συναντήσεις.

Εσύ πιστεύεις στη Μοίρα;
Α: Δεν ξέρω. Προς αυτή την κατεύθυνση πηγαίνω, αλλά δεν έχω κατασταλάξει ακόμα. Πιστεύω σε αυτό που είπε και ο Γιώργος, ότι κάποια πράγματα είναι προδιαγεγραμμένο ότι θα συμβούν, αλλά σε αυτό που πιστεύω κυρίως είναι η δουλειά.

Τι θα ήθελες να έχεις που δεν το έχεις;
Γ: Θα ήθελα να έχω ωραία φωνή, να τραγουδάω ωραία.

Εσύ Αργύρη;
Α: Εγώ το έχω! Τραγουδάω υπέροχα.
Γ: (Γελώντας δυνατά) Ε, ‘ντάξει, πες μας λοιπόν τι θα ήθελες να έχεις που δεν έχεις!
Α: Θα ήθελα να έχω… πώς να στο πω…Άσε, ντρέπομαι πολύ. Δεν το λέω.

Είναι εύκολο στη σημερινή εποχή να χαράξεις τη δική σου πορεία; Να ακολουθήσεις το όνειρό σου και να εναντιωθείς στο κατεστημένο;
Α: Δεν είναι εύκολο αλλά όχι και ακατόρθωτο. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μπορούν να σε αποπροσανατολίσουν. Αυτή είναι και η παγίδα. Να ξεκινήσεις ακολουθώντας το όνειρό σου και στη συνέχεια να ξεγελαστείς από κάτι άλλο και να χαθείς. Αν είσαι όμως συγκεντρωμένος στον στόχο σου, πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά. Από κει και πέρα οφείλουμε να σημειώνουμε όλα αυτά που μας προσβάλλουν και μας ενοχλούν και να μην τα προσπερνάμε απλά.
Γ: Εγώ πάλι δεν πιστεύω ότι είναι θέμα εποχής. Σε όλες τις εποχές υπήρχαν δυσκολίες. Δεν είναι ότι μέχρι ένα σημείο πραγματοποιούνταν εύκολα τα όνειρα των ανθρώπων και από κει και πέρα σταμάτησαν να πραγματοποιούνται. Σημασία έχει πόσο το παλεύεις, πόσο εφικτό είναι το όνειρό σου, γιατί, κακά τα ψέματα, οφείλουμε να γνωρίζουμε και τις δυνατότητές μας, τι μπορούμε να κάνουμε και τι όχι. Μπορεί πάντα οι εποχές να ήταν δύσκολες, αλλά και οι καρδιές των ανθρώπων ήταν πάντα δυνατές. Επομένως, αν θες κάτι πολύ , οφείλεις να το προσπαθήσεις και θα το καταφέρεις.

Εκτός από συνεργάτες, είστε και φίλοι. Έχετε κρατήσει επαφές με τα άλλα παιδιά από το Παρά Πέντε;
Α: Δεν έχουμε απλά κρατήσει επαφές. Είμαστε όλοι φίλοι.

Πόσο εύκολο είναι αυτό; Πόσο εύκολο είναι μία συνεργασία να μεταβεί σε φιλία, δεδομένου του έντονου ανταγωνισμού που επικρατεί στον χώρο και δει σε μία πολύ πετυχημένη σειρά;
Γ: Η απάντηση είναι εύκολη. Ανταγωνισμός σε αυτή τη σειρά δεν υπήρξε ούτε στο ελάχιστο και αυτό ήταν όντως μαγικό. Οι ηθοποιοί έχουμε ανασφάλειες και μπορούμε να βγάλουμε λίγο ανταγωνισμό, υγιή και χαριτωμένο ανταγωνισμό. Αυτό όμως είναι εκπληκτικό που δε συνέβη καθόλου σε αυτή τη σειρά και αυτό πιστεύω ήταν που έκανε ξεχωριστή την παρέα μας πίσω από το πλατό.

Η χημεία αυτή έβγαινε όμως και στη σειρά.

Α: Ναι, ισχύει και μάλιστα σε αυτό πιστεύω συνεισέφερε πολύ το σενάριο του Γιώργου. Αν μιλήσουμε αυστηρά μαθηματικά, το σενάριο ήταν εξίσου μοιρασμένο σε όλους τους ρόλους. Ακόμα και οι δευτερεύοντες ρόλοι, οι ρόλοι που εμφανίστηκαν δυο τρεις φορές ή είπαν απλά μία ατάκα, τους πρόσεχες.
Γ: Είχαν όλοι τη στιγμή τους.
Α: Σωστά. Για παράδειγμα, ήταν συχνό να παίξει το επεισόδιο και την άλλη μέρα ο κόσμος να θυμάται μία ατάκα όχι της πεντάδας αλλά της Φρίντας, η οποία είχε μια-δύο σκηνές το επεισόδιο. Οπότε, όλοι είχαν τη στιγμή τους και τη λάμψη τους κι έτσι το σενάριο βοήθησε πολύ να μην αναπτυχθεί ο ανταγωνισμός, που σε τελική ανάλυση είναι και ανθρώπινος.
Γ: Γι΄αυτό κι εμείς λοιπόν κρατήσαμε αυτό το επίπεδο της φιλίας. Από κει και πέρα , το να κρατήσεις μία φιλία με κάποιον από τον χώρο είναι αρκετά δύσκολο, όχι γιατί δεν μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί του, αλλά γιατί δεν έχεις τον χρόνο. Τη μία στιγμή δουλεύεις μαζί του για έξι μήνες κάθε μέρα και την άλλη στιγμή αλλάζετε πλατό ή θέατρο, κάνει ο καθένας γύρισμα δέκα ώρες και ξαφνικά χάνεσαι και μάλιστα με ανθρώπους που είχες περάσει καλά. Εγώ, για παράδειγμα, είχα πολύ καλές σχέσεις με τη Βασιλική Ανδρίτσου από τις Σαββατογεννημένες. Χαθήκαμε και μετά ξαναβρεθήκαμε στα γυρίσματα ενός επεισοδίου για το Κόκκινο Δωμάτιο. Μετά χαθήκαμε πάλι μέχρι να ξαναβρεθούμε. Όσον αφορά την παρέα του Παρά Πέντε, το θέσαμε ως προτεραιότητά μας να είμαστε μαζί, να κάνουμε πράγματα μαζί.
Α: Όταν τελείωσε η σειρά, μας έπιασε πανικός μήπως και χαθούμε κι έτσι κανονίζαμε να βγούμε μαζί, να πάμε διακοπές μαζί!

Σας αγχώνει το γεγονός ότι έχετε θέσει τον πήχη ψηλά και ότι τα ονόματά σας είναι συνδεδεμένα με την επιτυχία;
Γ: Αν όντως ισχύει αυτό, με αγχώνει, αλλά με χαροποιεί κιόλας. Αν ο πήχης είναι ψηλά, προσπαθώ να μετατρέπω το άγχος μου σε ενέργεια για να τον ξεπεράσω. Μπορεί και να μην τα καταφέρω, αλλά τουλάχιστον χαίρομαι όταν κάτι πήγε καλά.
Α:Εγώ απέκτησα στομάχι από το άγχος μου. Από την άλλη, όμως, χαίρομαι που όλη αυτή η δουλειά, ο κόπος και το τρέξιμο τόσων χρόνων δημιούργησαν ένα πήχη. Τώρα, αν είναι ψηλά ή όχι, δε θα το κρίνω εγώ. Όσο είμαι στα πόδια μου, θα προσπαθώ απλά να ανεβάζω τον πήχη χιλιοστό χιλιοστό.

Έχεις αγαπημένο ηθοποιό;
Α: Πολλούς.

Κάποιον που λατρεύεις;
Α: Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Αγαπώ, λατρεύω, προσκυνώ, είναι σχολή η γυναίκα! Είναι το ίνδαλμά μου, είναι το όνειρό μου να δουλέψω μαζί της, την αγαπώ πάρα πολύ!

Εσύ Γιώργο;
Γ: Εμένα η αγαπημένη μου όλων των εποχών ήταν η Ρένα Βλαχοπούλου.
Α: Ε, ντάξει τώρα. Αν το πας έτσι, είναι πολλοί που έπρεπε να πω. Εμένα, ας πούμε, μου άρεσε πολύ ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος.
Γ: Απλά ανέφερα την all time classic αγάπη μου.

Μια και αναφερθήκαμε στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, οι συγγραφείς των περισσότερων σεναρίων των ταινιών που βλέπουμε τόσες γενιές και θα βλέπουν και πολλές ακόμα ήταν οι Πρετεντέρης-Γιαλάμας. Ήταν και αυτοί της Νομικής. Νιώθεις κάπως ως συνεχιστής;
Γ: Όχι, δεν αισθάνομαι συνεχιστής. Δεν μπορώ να δεχτώ τέτοια τιμή. Ο χρόνος θα δείξει κατά πόσο μπορώ να αντέξω εγώ στον χώρο και να αποκτήσει κάποια διαχρονικότητα η δουλειά μου.

Πάντα τόσο σεμνός είναι;
Α: Ναι!
Γ: Μα βρε παιδιά, έτσι είναι, ψέματα να πω; Το είπες και μόνη σου. Είναι ταινίες που γράφτηκαν το 1950 και βλέπονται ακόμα το 2010. Δεν ξέρω αν εγώ θα γράψω κάτι που θα βλέπεται και μετά από πενήντα χρόνια.

Είναι δύσκολο να βρεθεί ποιοτικό χιούμορ στην εποχή μας; Στις σειρές του Γιώργου, για παράδειγμα, αποφεύγεται η εύκολη λύση της βωμολοχίας που θα προκαλέσει το εύκολο γέλιο. Πόσο εύκολο είναι αυτό;
Α: Καταρχήν τίποτα δεν είναι κατακριτέο. Ο Αριστοφάνης, για παράδειγμα, είχε έντονο το στοιχείο της βωμολοχίας. Θα τον κατέκρινες ποτέ γι’ αυτό; Η αλήθεια είναι πώς όντως αποτελεί την εύκολη λύση πλέον. Απλά στις επαγγελματικές επιλογές μας είναι από τα πράγματα που προσέχουμε.
Γ: Για μένα πάλι είναι πιο εύκολο να γράφω χωρίς βωμολοχίες, γιατί πολύ απλά, όπως γράφω, έτσι μιλάω και στην καθημερινότητά μου. Δεν θα ήξερα πού να βάλω τη σωστή βωμολοχία για να βγει το γέλιο.
Α: Στο τιμόνι. Εγώ μόνο όταν οδηγώ βρίζω πολύ.

Η αναγνωρισιμότητα σας ενοχλεί; Έχει σταθεί εμπόδιο στην προσωπική σας ζωή;
Γ: Όχι. Το να σε σταματάει ο κόσμος και να σου λέει ότι σε αγαπάει και του αρέσει η δουλειά σου είναι πάντα ωραίο. Καμιά φορά σε αγχώνει εάν βιάζεσαι. (γελάει) να θες να πας κάπου πολύ γρήγορα και να σου ζητούν αυτόγραφο που δεν μπορείς να βρεις!
Α: Την αναγνωρισιμότητά μας εμείς έχουμε μάθει να τη χειριζόμαστε καλά. Αυτό που μας ενοχλεί και μας εκνευρίζει πολύ είναι το πώς διαχειρίζονται οι άλλοι την αναγνωρισιμότητά μας. Το γεγονός ότι μας αναγνωρίζει ο κόσμος, μας μιλάει, μας κορνάρει στο αμάξι μας δίνει μια ανείπωτη χαρά που δεν μπορεί να την καταλάβει κανείς. Το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι πατούν σε αυτό, σου βάζουν ταμπέλες και βγάζουν συμπεράσματα χωρίς καν να σε γνωρίζουν. Αυτό είναι εξοργιστικό και ανήθικο.

Ποια κοινά μοιράζεσαι με τους χαρακτήρες σου;
Γ: Όταν ξεκινάς να υποδύεσαι κάποιον άλλο, προσπαθείς να προσαρμοστείς στον ρόλο σου και στη συνέχεια, λίγο λίγο, προσπαθείς να προσαρμόσεις τον ρόλο σε σένα. Με τον Σπύρο αισθάνομαι πιο κοντά, γιατί ήταν πιο χαμηλών τόνων άνθρωπος. Ο Νόρμαν (Όνειρο της διπλανής πόρτας) βρίσκεται στο μεγαλύτερο μέρος τους έργου σε μια παράκρουση που εγώ δεν την έχω.
Α: Ψέματα λέει, ψέματα!
Γ: Όχι, γιατί…; (Κοκκινίζει και στρίβει τσιγάρο..)
Α: Πωπω ψεύτης……(Με επιτηδευμένη αγανάκτηση…)
Γ: Μα γιατί; Έτσι κάνω εγώ όταν ερωτεύομαι; Κυνηγάω τον κόσμο γύρω από το τραπέζι;
Α: Για θυμήσου πώς κάνεις όταν βλέπεις Ολυμπιακούς Αγώνες και πάθεις εμμονή με κάτι.
Γ: Εντάξει, όμως, στην παράσταση ήταν ερωτική παράκρουση , ήταν κάτι διαφορετικό.
Α:Εγώ γενικά μιλάω. Δεν είναι να του μιλήσεις όταν βλέπει στίβο. Θες να τον σκοτώσεις.

Σχετικά με την επικαιρότητα, ποια η γνώμη σας για το σύμφωνο συμβίωσης;
Α: (Γελώντας) Εγώ να σου πω την αλήθεια, δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι γίνεται. Δεν το έχω παρακολουθήσει και πολύ.
Του εξηγώ περί τίνος πρόκειται περίπου.
Α: Είναι μπέρδεμα…(γελώντας)
Γ: Από την άλλη, βέβαια, αν πρόκειται να δεσμευτείς και να συγκατοικήσεις, γιατί να μην παντρευτείς;
Α: Αν εγώ θέλω να γράψω σε κάποιον ας πούμε το σπίτι μου, δεν μπορώ να το κάνω;

Μπορείς, αλλά αν, κούφια η ώρα, φύγεις ξαφνικά;
Α: Να σου πω την αλήθεια, αν φύγω ξαφνικά, δε με νοιάζει ποιος θα τα πάρει. (Ξεσπάει σε γέλια.) Στάχτη να γίνουν! Το θέμα είναι να τα χαρώ εγώ όσο ζω. Μετά δε με νοιάζει.
Γ: Εγώ πάλι πιστεύω πως, αν γίνει, θα είναι για καλό. Δεν νομίζω πως το σύμφωνο συμβίωσης αποτρέπει ή καταργεί τον γάμο ή τη θρησκεία μας. Το λέω, γιατί βλέπω ότι υπάρχει ο φόβος μήπως αντικατασταθεί ο θεσμός του γάμου, πράγμα που δεν πιστεύω. Δεν αντικαθίστανται τέτοιοι θεσμοί από ένα χαρτί. Αν, πάλι, κάποιος θέλει να το έχει, γιατί όχι; Να το έχει. Είμαι υπέρ.
Α: Σωστά. Κι εγώ υπέρ. Αλλά είπαμε, αν φύγω εγώ, όλα στάχτη και μπούρμπερη μετά!!

Φοβάσαι τη μοναξιά;
Α:Πολύ, τη φοβάμαι πολύ.
Γ:Όχι, δε νομίζω. ( Ο Αργύρης κουνάει με νόημα το κεφάλι.) Και μόνος μου περνάω καλά. Ακόμα κι αν δεν έχω σχέση, περνάω πολλή ώρα με τους φίλους μου.
Α: Την οποιαδήποτε μοναξιά σου λέει…!
Γ: Ε, τι, να χάσω όλους τους φίλους μου; (με τρομαγμένη απορία)
Α: Ναι, να μείνεις μόνος σου τελείως.
Γ: Δε νομίζω ότι υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο.
Α:Αν λέμε! (Τον σκουντάει και ξεσπούν σε γέλια.)
Γ: Ε, άμα μου φύγουν όλοι, θα βρω άλλους.(Με απόλυτη φυσικότητα) Την έλλειψη ελευθερίας φοβάμαι, όχι τη μοναξιά.

Είσαι ερωτευμένος;
Γ: (Κοκκινίζει, κοιτάει ψηλά το ταβάνι και χαμογελάει) Ναι….νομίζω πως ναι.. καλά είμαι…

Εσύ Αργύρη;
Α: (Κουνάει το κεφάλι με το χαμόγελο παιδιού που έχει κάνει σκανταλιά και στρίβει τσιγάρο) Ναι….κι εγώ…(Ξαφνικά σηκώνει το κεφάλι και λέει αποφασιστικά και γελώντας) Όλα για τον άνθρωπο!

Θα ψήφιζες Ομπάμα ή Μακέιν;
Γ: (έκπληκτος για την ερώτηση) Δε με νοιάζει καθόοολου! Πιστεύω πως έτσι κι αλλιώς η πολιτική αυτού του κράτους δεν καθορίζεται από τους ηγέτες του αλλά από τα συμφέροντα των επιχειρήσεων.

Τηλεόραση ή θέατρο;
Α: Τα αγαπώ και τα δύο πάρα πολύ!

Αν είχες να επιλέξεις;
Α:Τα αγαπώ εξίσου πολύ και τα δύο, αλλά καταλαβαίνω τι θες να πεις. Θα σου πω λοιπόν μόνο το εξής: Όταν δεν κάνω θέατρο, νιώθω ότι δε δουλεύω. Μπορεί να έχω εξοντωτικά ωράρια στα γυρίσματα, αλλά μόνο όταν κάνω θέατρο, νιώθω ότι δουλεύω.
Γ:Εγώ την τηλεόραση την αγαπώ πιο πολύ και υποτίθεται ότι ένας σοβαρός ηθοποιός δεν πρέπει να το λέει αυτό.
Α: Τίποτα δεν υποτίθεται.
Γ:Την αγαπώ πάρα πολύ. Με αυτή μεγάλωσα, ήταν η παρέα μου, ειδικά στα εφηβικά μου χρόνια που ήμουν μοναχικό παιδί. Στο θέατρο με καταπιέζει το ωράριο. Ό,τι και να γίνει, ακόμα κι αν έρχεσαι από κηδεία, πρέπει να είσαι στην ώρα σου στο θέατρο και να παίξεις τον ρόλο σου. Δεν έχεις γιορτές ή αργίες. Νιώθω ότι χάνω την ελευθερία μου.
Α:Κακομαθημένος παιδί μου….(γελάει..)
Γ:Πάνω στη σκηνή νιώθω πολύ ωραία, απλά είναι το θέμα του ωραρίου. Ενώ στην τηλεόραση δουλεύεις πολλές περισσότερες ώρες, μπορεί κάποιο γύρισμα να αναβληθεί. Κάνεις τις κοπάνες σου.

Ηθοποιός ή σεναριογράφος;
Γ: Α, εδώ πραγματικά δεν μπορώ να επιλέξω. Ευτυχώς δε χρειάστηκε μέχρι τώρα να επιλέξω. Δόξα τω Θεώ πάνε καλά τα πράγματα. (γελάει…)

Μια ευχή για το μέλλον;
Α: Υγεία..
Γ: Να προσέχουμε τον πλανήτη μας.
Α: Και αισιοδοξία ότι όλα θα πάνε καλά.

Θα κλείσω λέγοντας ότι απλά σας αγαπώ…και σας ευχαριστώ πολύ…
Γελούν και η κάμερα κλείνει.

Μικρό αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι

Μικρό αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι.

Ο Νότης Μαυρούδης, η Αναστασία Μουτσάτσου και ο Παναγιώτης Μάργαρης συναντούν τον Μάνο Χατζιδάκι. Συμμετέχει ο Μάνος Αβαράκης.

Πέμπτη, 22 Ιανουαρίου 2009 21:00

IANOS: Σταδίου 24

Χορηγός Επικοινωνίας: Κανάλι Ένα 90,4 fm Πειραιάς, www.musicheaven.gr, 902 Fm & 902 Tv

Είσοδος με ποτό: 20€

The five people you meet in Heaven- βιβλιοκριτική

The Five People you meet in Heaven
(Οι Πέντε Άνθρωποι που συναντάς στον Παράδεισο)

Άραγε, πώς είναι αυτό που λέμε «Παράδεισος»; Κι όταν φτάνει κανείς εκεί, τι τον περιμένει;
Πρόκειται για ένα ερώτημα που λίγο-πολύ όλους μας έχει κατά καιρούς προβληματίσει. Οι άνθρωποί μας χάνονται, ήρεμα ή βίαια, νωρίτερα ή αργότερα κι εμείς βρισκόμαστε συνεχώς αντιμέτωποι με τον θάνατο, που άλλοι αποκαλούν τέλος κι άλλοι μια νέα, αιώνια αρχή.
Ο Eddie, ένας φιλήσυχος 83χρονος συντηρητής στο λούνα-παρκ Ruby Pier κάπου στην αμερικανική επαρχεία. Eίναι ο μόνος που απέμεινε από την οικογένειά του, αφού οι γονείς, ο αδερφός κι η πολυαγαπημένη του γυναίκα έχουν φύγει προ πολλού. Παιδιά δεν έχει, οπότε όλη του η ζωή είναι το παμπάλαιο λούνα-πάρκ. Μέχρι που μια μέρα, στην προσπάθειά του να σώσει ένα μικρό κορίτσι από ένα μανιασμένο βαγόνι στον Τροχό, χάνει τη ζωή του και πηγαίνει στον…Παράδεισο, όπου τον περιμένουν τα πιο σημαντικά μαθήματα που έχει λάβει ποτέ.
Στον Παράδεισο, έναν χωροχρόνο που μεταβάλλεται συνεχώς ανάλογα με τις συνθήκες, ο Eddie θα συναντήσει πέντε πρόσωπα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή του με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και θα μάθει τι θα πει θυσία κι αυτοθυσία, αγάπη, συγχώρεση, έρωτας, αξία της ζωής και τέλος, αν αυτή η άχαρη και αναίτια ζωή, που ο ίδιος θεωρεί ότι έζησε, είχε κάποιο νόημα και σκοπό. Πρόσωπα, όπως ο πατέρας του κι η σύζυγός του, που γνώριζε και αγαπούσε, θα περάσουν από μπροστά του, όπως και άλλοι: Ένας μπλε άνθρωπος και ένα μικρό κορίτσι από την Ασία, που δεν έχει ιδέα για την ύπαρξή τους, θα τον βοηθήσουν σ’αυτό το παράδοξο μετά θάνατον ταξίδι προς την αυτογνωσία και την εξιλέωση, μέχρι να βρει κι αυτός το δικό του Παράδεισο, όπως τον θέλει, αιώνιο και λαμπερό…
Ο Mitch Albom εμπνέεται, κατά τα λεγόμενά του στον πρόλογο του βιβλίου του αυτού, από τον αγαπημένο του θείο Edward Beitchman, «τον πρώτο άνθρωπο που μου άνοιξε μια πόρτα στον Παράδεισο». Έτσι, «εικόνα και ομοίωση» του θείου του είναι ο Eddie, που περνά από μια ζωή κατασπαλημένη κι άδεια σ’έναν Παράδεισο χρωματιστό, πολυθεματικό και γεμάτο γνώση και συναισθήματα. Ο συγγραφέας επιδεικνύει μια εξαιρετικά γόνιμη φαντασία και φτιάχνει έναν Παράδεισο όπως θα τον θέλαμε όλοι, όπου έχουμε την ευκαιρία να επιλέξουμε το περιβάλλον και τα άτομα που θα μας συντροφεύουν αιώνια, χωρίς τις επίγειες ανησυχίες και λάθη. Πέρα, όμως, από το περιγραφικό του θέματος, υπάρχει μια στέρεη και σημαντική ιστορία που πραγματεύεται όλες τις αξίες και σταθερές της ανθρώπινης ζωής και τις επαναπροσδιορίζει μέσα από το πρίσμα του τετελεσμένου που χαρακτηρίζει τον θάνατο. Έτσι, ο ήρωας, αλλά κι ο αναγνώστης που εύκολα συνεπαίρνεται από την πλοκή και τους διαλόγους, μαθαίνει την τιμή και το τίμημα όλων των πραγμάτων, συναισθημάτων και περιστάσεων που περνούν απ’τη ζωή του, ώστε να αντλήσει μόνο τα καλά και να ξεπεράσει τα κακά, για να ανυψωθεί η ψυχή του και να αποτελέσει ο ίδιος τον δάσκαλο για τους συνανθρώπους του, αφού «έτσι, γίνεται στον Παράδεισο…κι εσύ, με τη σειρά σου, θα είσαι ένας από τους πέντε ανθρώπους που θα πρέπει να συναντήσει κάποιος άλλος που θα ‘ρθει εδώ».
Πρόκειται για ένα γλυκύτατο μυθιστόρημα, που καταφέρνει να συγκινήσει, να διδάξει-χωρίς δασκαλίστικο ύφος-, να συνεπάρει και να εξάψει τη φαντασία ακόμα και του πιο σκεπτικιστή αναγνώστη και, τέλος, να δώσει ελπίδα για τον άγνωστο και τρομακτικό, ίσως, κόσμο της μεταθανάτιας εμπειρίας. Το μόνο αρνητικό είναι ότι ακόμα δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, πράγμα που θα συμβεί μάλλον γρήγορα μιας και πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου επιτυχία με παραμονή στην κορυφή της λίστας των best-seller των New York Times επί 95 εβδομάδες, με πάνω από 5 εκατομμύρια αντίτυπα, που οδήγησε σε μεταφράσεις σε πολλές γλώσσες αλλά και σε μια τηλεοπτική μεταφορά, με πρωταγωνιστές τον Jon Voight και την Ellen Burnstyn. Στα ελληνικά από τον ίδιο συγγραφέα κυκλοφορεί ήδη το «Μεγαλύτερο Μάθημα της Ζωής» («Tuesdays with Morrie»).
Αντί για επίλογο, θα ήθελα να πω ότι το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους. Θα πιάσετε σίγουρα τον εαυτό σας να κλαίει και να γελάει απ΄τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά το κυριότερο είναι ότι, χάρη στον Albom, μας δίνεται η ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι πριν να είναι πολύ αργά, διαβάζοντας απλά αυτό το ειλικρινές και αληθινό βιβλίο, γραμμένο σαν μια ιστορία για μικρούς και μεγάλους, νέους και γέρους, καλούς και κακούς, παρόντες κι απόντες.

Ηλιάννα Γαλλή-Βαρειά
iligvareia@hotmail.com

Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο

Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο

Αφιέρωμα στα 100 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή Γιάννη Ρίτσου.

Ρίζες:Γιάννης Ρίτσος (Ροβήρος Μανθούλης, 1985)

Γιάννης Ρίτσος : Στιγμές της ζωής του (Ηρώ Σγουράκη, 2008)

Θ' ακολουθήσει συζήτηση με εισηγήτριες τις:

-Σόνια Ιλίνσκαγια (Ομότιμη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων)

-Αγγελική Κώττη (Δημοσιογράφος)

Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης

Κυρ. 18/1, 8 μ.μ.Οργανισμός Προώθησης Εξαγωγών, Μαρίνου Αντύπα 86, Ηλιούπολη, Τηλ: 2109941199

The Food of Love - Βιβλιοκριτική

The Food of Love (H Συνταγή του Έρωτα)

Λένε ότι ο έρωτας περνάει απ’το στομάχι…Αλήθεια είναι…

Το καταπληκτικό αυτό βιβλίο έπεσε στα χέρια μου τον περασμένο Αύγουστο, τον οποίο πέρασα στην ηλιόλουστη και γευστικότατη Σικελία. Τι καλύτερο, λοιπόν, απ’ το να διαβάζεις για τον έρωτα με φόντο την Ιταλία και με συνοδεία υπέροχες συνταγές της χώρας που φιλοξένησε τη μεγάλη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Γιατί περί αυτού πρόκειται: Ο συγγραφέας Anthony Capella, ένας γευσιγνώστης λάτρης της ιταλικής κουζίνας, έβαλε όλη του τη μαεστρία στο πρώτο του αυτό βιβλίο για να αποδώσει μια ρομαντική ιστορία αγάπης μέσα από τις ακαταμάχητες γεύσεις της επταλόφου πρωτεύουσας.

Η ιστορία, απλή: ένα ερωτικό τρίγωνο. Η Laura, αμερικανίδα φοιτήτρια της Ιστορίας της Τέχνης στη Ρώμη, αποφασίζει μετά από πλήθος αποτυχημένων σχέσεων ότι ο άνδρας που αγαπάει την κουζίνα είναι ο άνδρας που αγαπάει τη γυναίκα. Συναντάει, λοιπόν, τον Tommaso, έναν τυπικό Ιταλό εραστή, που για να την κατακτήσει της παρουσιάζεται ως σεφ σε ένα από τα μεγαλύτερα ιταλικά εστιατόρια. Εκεί είναι που μπαίνει ο τρίτος της υπόθεσης, ο κολλητός φίλος του Tommaso, o Βruno, ένας πραγματικός σεφ αλλά άτυχος με τις γυναίκες, που καλείται να βγάλει το φίδι απ’την τρύπα. Όλα βαίνουν καλά, ώσπου ο Bruno ερωτεύεται κεραυνοβόλα τη Laura…

H ιστορία θυμίζει έντονα τον μύθο του Cyrano de Bergerac. Όλοι τον ξέρουμε και προσωπικά εγώ τον λατρεύω: είναι η δικαίωση του μέτριου εξωτερικά αλλά ωραίου εσωτερικά απέναντι στο απλά όμορφο και εντυπωσιακό. Όμως, δεν είναι αυτός ο λόγος που σας προτείνω ανεπιφύλακτα αυτήν την ιστορία. Ο Anthony Capella έχει καταφέρει να φτιάξει ένα βιβλίο που σου ’ρχεται να το φας! Ειλικρινά, οι περιγραφές του για τις πολυάριθμες συνταγές με τα συστατικά τους, που ο ερωτευμένος Bruno μαγειρεύει, άλλοτε για να εκπλήξει, άλλοτε για να σαγηνεύσει, άλλοτε για να μεθύσει και πάντα για να εντυπωσιάσει τη Laura, είναι τόσο ζωντανές, τόσο αλμυρές, γλυκές, υπέροχα πικρές, κρεμώδεις ή τραγανές, που ακόμα κι αν έχεις μόλις φάει, σου τρέχουν τα σάλια! Μάλιστα, ως δώρο από το συγγραφέα, στις τελευταίες σελίδες παρατίθενται ακέραιες αυθεντικές ιταλικές συνταγές, καλώντας όλους τους αναγνώστες να τις δοκιμάσουν και να ανακαλύψουν τις αφροδισιακές ιδιότητες της ιταλικής κουζίνας!

Το βιβλίο αυτό το διάβασα σε 2 μέρες κι αυτό, γιατί δεν μπορούσα να το έχω συνέχεια μαζί μου.

Η επιτυχία του ήταν τέτοια, που μεταφράστηκε σε περισσότερες από 20 γλώσσες (δυστυχώς όχι ακόμα στα ελληνικά), ενώ τα δικαιώματά του έχουν εξασφαλιστεί από τη Warner, ώστε να γυριστεί και σε ταινία. Στην ιστοσελίδα www.thefoodoflove.com υπάρχουν όλες οι πληροφορίες για το βιβλίο, καθώς και για τις επόμενες δραστηριότητες του Capella, που χάρη σ’αυτό, έχει δει τη συγγραφική του καριέρα να εκτινάσσεται.

Το προτείνω χωρίς δεύτερη σκέψη! Πρόκειται για την καλύτερη επιλογή για όσους αγαπούν τις πραγματικά ρομαντικές ιστορίες και το αληθινά καλό φαγητό!
Καλή σας όρεξη!

Ηλιάννα Γαλλή-Βαρειά
iligvareia@hotmail.com

H φραπελιά και οι πρόγονοί της

Η φραπελιά και οι πρόγονοί της

Της Ιωάννας Αθανασοπούλου

Και εγένετο ..φραπελιά! Η ονομασία του ελπιδοφόρου σκευάσματος δεν άργησε να επινοηθεί από τη δαιμόνια γλωσσοπλαστική ικανότητα του σύγχρονου Νεοέλληνα. Δε χρειάστηκε παραπάνω από μισή ώρα εκπομπής της Άννας Δρούζα στην κρατική τηλεόραση για να προκληθεί πανδαιμόνιο σχετικά με το νέο, φερόμενο ως θεραπευτικό του καρκίνου φάρμακο. Η «επιδημία» ξέσπασε ταχύτατα όταν η Αθανασία Καραμπάτσου δήλωσε ότι τα διαλυμένα στο νερό φύλλα ελιάς μπορούν να χρησιμεύσουν ως αντικαρκινικό φάρμακο. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε πρώτη είδηση στα κανάλια και τις εφημερίδες με τον λαό από τη μία και την ιατρική κοινότητα από την άλλη να τραβούν μια διελκυστίνδα θέσεων και αντιθέσεων. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που η ελληνική κοινωνία διχάζεται, ενθουσιάζεται και παρασύρεται από τέτοια φαινόμενα. Στη θέση της φραπελιάς έχουν βρεθεί κατά καιρούς αρκετά σκευάσματα που ενθρονίστηκαν στη θέση του σωτήρα κατά της επάρατης νόσου, αλλά γρήγορα έχασαν την αίγλη τους και ο μύθος τους καταρρίφθηκε. Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Η πικραγγουριά

Αρχές του 1952. Η Ελλάδα μόλις είχε βγει από τις στάχτες του εμφυλίου πολέμου και προσπαθούσε να αναδιοργανωθεί. Ενώ μέχρι τότε θεωρούνταν θαυματουργά τα κινίνα, μέσα σε λίγες μέρες ξέσπασε κυριολεκτικά σκάνδαλο με την είδηση πως ο ζωμός της πικραγγουριάς μπορούσε να θεραπεύσει την ασθένεια θρύλο, τον καρκίνο. Ολόκληρο το πανελλήνιο άρχισε να παραληρεί και να αναζητά μετά μανίας το μικρό αγκαθωτό φυτό σε οικόπεδα, χωράφια και πεζοδρόμια. Βέβαια, η πικραγγουριά δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν στο προσκήνιο. Ήδη από την εποχή του Ιπποκράτη τη συνιστούσαν ως φάρμακο έναντι των καρκίνων του πεπτικού συστήματος, ενώ η χρήση της ως ισχυρό θεραπευτικό μέσο αναφέρεται από τον Πλίνιο και τον Θεόφραστο. Στις αρχές του ‘50 όμως το όνομά της πήρε διαστάσεις θρύλου. Ο λαός, μετά από πολλές δοκιμασίες, προσπαθούσε να αγκιστρωθεί από κάπου για να αναπτερωθούν οι ελπίδες του και ποια μεγαλύτερη ανακούφιση από ένα φάρμακο που μπορούσε να βρει ο καθένας στον δρόμο; Η είδηση απασχόλησε για καιρό την κοινή γνώμη. Ανέβηκε επιθεώρηση για το σχετικό θέμα με τίτλο «Πικραγγουριά» των κ.κ. Ασημακόπουλου, Σπυρόπουλου, Παπαδούκα με τους Νίκο Ρίζο, Σπεράντζα Βρανά, Ρένα Ντορ, Μπελίντα, Λειβαδίτη, Αυλωνίτη, σε μουσική Μουζάκη. Χαρακτηριστικοί της κατάστασης είναι οι στίχοι το λαϊκού ποιητή Στάθη Έγγαρχου

Η πικραγγουριά του λαϊκού ποιητή Στάθη Έγγαρχου

Είναι φάρμακο σπουδαίο φίλοι

μου η πικραγγουριά

και γιατρεύει ανεξαιρέτως
νέους, γέρους και παιδιά,
αφαιρεί τον κάθε πόνο και τον

άρρωστο γλιτώνει

κι απ’ το βέβαιο χαμό του η πικραγγουριά τον σώνει.

Θεραπεύει τον καρκίνο,

τον κοκίτη, την καρδιά,

τη χολέρα, την πανούκλα

η γνωστή πικραγγουριά.

Τους χονδρούς αδυνατίζει,

τους αδύνατους παχαίνει

και κατάντησε μπροστά της

φάρμακο άλλο να μη βγάνει.

Τα αρθριτικά γιατρεύει

ως και τους ρευματισμούς

ιλαρά ή μαγουλίτες η γνωστή

πικραγγουριά

θεραπεύει και τους κάλους

τους μικρούς και τους μεγάλους.

Αλλά υπάρχει και το άλλο:

αν δεν ξέρεις να τη φτιάξεις

πιθανότητα μεγάλη, φίλε μου,

να τα τινάξεις.

Μα τι να κάνει ο πτωχός,

πίνει και ξαναπίνει,

αφού δεν έχει τη δραχμή ούτε για ασπιρίνη.

Όπως ήταν αναμενόμενο ολόκληρη η ιατρική κοινότητα-πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- αντέδρασε απορρίπτοντας τις θαυματουργές ικανότητες του φυτού . Το Ανώτατο Υγειονομικό Συμβούλιο και η Γενική Διεύθυνση Υγιεινής κατέστησαν σαφές ότι δεν υπάρχουν αποδεδειγμένες θεραπευτικές ιδιότητες του φυτού και ότι θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί πρώτα εργαστηριακός και κλινικός έλεγχος. Το θέμα ύστερα από λίγο ξεφούσκωσε και ξεχάστηκε.

Το «φάρμακο Γεωργιάδη»

Αρχές του 1955. Λίγα χρόνια μετά την έξαρση της πικραγγουριάς εμφανίζεται στη Θεσσαλονίκη ένας ποτοποιός , ο οποίος ισχυρίζεται ότι έχει παρασκευάσει ένα ρόφημα που μπορεί να θεραπεύσει τον καρκίνο. Συρροή κόσμου παρατηρείται ξανά έξω από το ποτοποιείο του Γεωργιάδη με τους συνωστισμένους ανθρώπους κυριολεκτικά να τσαλαπατιούνται για να αποκτήσουν ελάχιστο από το θαυματουργό υγρό. Η κρατική μηχανή κινητοποιήθηκε ύστερα από τον θάνατο δύο καρκινοπαθών ανθρώπων που είχαν καταναλώσει το σκεύασμα και η Γενική Ασφάλεια Θεσσαλονίκης ζήτησε από το ιατροδικαστικό και τοξικολογικό εργαστήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών να αποφανθεί για την εγκυρότητα των όσων υποστήριζε ο Γεωργιάδης. Το πόρισμα ήταν καταπέλτης. Το νέο φάρμακο δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μείγμα από ζωμό πικραγγουριάς, άρωμα φράουλας, οινόπνευμα και ζάχαρη. Εναντίον του Γεωργιάδη ασκήθηκε ποινική δίωξη.

Το νερό του Καματερού.

Αρχές του 1976. Στις 9 Φεβρουαρίου 1976 μια είδηση βόμβα σκάει στην Αθήνα. Οι πρωινές εφημερίδες ανακοινώνουν πως βρέθηκε ένα θαυματουργό υγρό προερχόμενο από μια μυστική και ραδιενεργή πηγή της Κω και είναι πολύ πιθανό να θεραπεύει τον καρκίνο. Ως παρασκευαστές του νέου φαρμάκου παρουσιάζονται ο τριανταεξάχρονος δικηγόρος Γεώργιος Καματερός με κύριο συνεργάτη τον επιχειρηματία Κωνσταντίνο Γράτσο. Το γεγονός παίρνει τεράστιες διαστάσεις. Παρουσιάζονται ασθενείς που δηλώνουν ότι θεραπεύτηκαν, οι πωλήσεις των εφημερίδων εκτινάσσονται στα ύψη, οι άνθρωποι παραληρούν και επιζητούν ακατάπαυστα τη διανομή του σωτήριου υγρού. Ο ίδιος ο Καματερός οργανώνει ολοένα και περισσότερα σημεία διανομής του θαυματουργού σκευάσματος και η κατάσταση φτάνει στα άκρα όταν ένας πολίτης σκοτώνεται σε σημείο διανομής του «νερού» από βυτιοφόρο που μεταφέρει το περιζήτητο φάρμακο. Σύσσωμη η ιατρική κοινότητα αντιδρά και στέλνονται δείγματα σε Ελβετία και Ιταλία προς εξέταση. Οι απαντήσεις δεν είναι ενθαρρυντικές. Παράλληλα σημειώνονται οι πρώτοι θάνατοι καρκινοπαθών που σταμάτησαν τη φαρμακευτική αγωγή και τη μέχρι πρότινος ακολουθούμενη θεραπεία και άρχισαν να πίνουν το «νερό». Ο Καματερός σε αντίδραση οργανώνει πορεία προς τη Βουλή. Η κίνηση αυτή σημειώνει μεγάλη επιτυχία και η ο πολιτεία συνειδητοποιεί ότι πρέπει πλέον να λάβει σκληρά μέτρα. Το τέλος γράφεται ύστερα από μία συνέντευξη τύπου –παρωδία που έδωσε ο Καματερός , όπου αυτοπαρουσιάστηκε ως ο Νέος Μεσσίας. Η κυκλοφορία του νερού απαγορεύτηκε επίσημα στα τέλη Μαρτίου του 1976, ενώ εναντίον των εμπνευστών της ασκήθηκε ποινική δίωξη.

Το δηλητήριο του μπλε σκορπιού.

Το 1980 στο Γκουαντάναμο της Κούβας, ο βιολόγος Misael Bordier δήλωσε ότι χρησιμοποίησε στα πειράματά του με ζώα το περίφημο ελιξίριο, γνωστό πλέον ως Escozul, που παρασκεύασε χρησιμοποιώντας το δηλητήριο του γηγενούς στην Κούβα μπλε σκορπιού. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, τα αποτελέσματα των πειραμάτων του σε σκύλους ήταν άκρως ενθαρρυντικά. Η ιατρική κοινότητα τον αντιμετώπισε με δυσπιστία και έτσι το θέμα ξεχάστηκε. Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, το δηλητήριο του μπλε σκορπιού ξαναχτύπησε δυναμικά με ένα νέο κύμα έξαρσης να εμφανίζεται και να απειλεί τις ισορροπίες που είχαν ήδη αποκατασταθεί στον ιατρικό κόσμο σχετικά με τη θεραπεία της επάρατης νόσου. Το θέμα απέκτησε έντονη και διεθνή δημοσιότητα. Στα κανάλια παρουσιάζονταν εκτροφείς του μπλε σκορπιού στην Κούβα και ισχυρίζονταν ότι η θεραπευτικές ιδιότητες του σκευάσματος ήταν αδιαμφισβήτητες. Τους ισχυρισμούς αυτούς επιβεβαίωναν ασθενείς που διατείνονταν πως θεραπεύτηκαν χάρη στο νέο φάρμακο. Γρήγορα άρχισαν να οργανώνονται ομαδικά ταξίδια στην Κούβα σε αναζήτηση του περίφημου δηλητήριου. Η ιατρική κοινότητα αντέδρασε και μέσω πολλών εκπροσώπων της επιβεβαίωσε πως τίποτα δεν είναι αποδεδειγμένο Ύστερα από λίγο το κύμα ενθουσιασμού του κόσμου κόπασε και το δηλητήριο του μπλε σκορπιού έπαψε να πρωταγωνιστεί στα δελτία ειδήσεων και τις επικεφαλίδες των εφημερίδων.

Η φραπελιά.

Και φτάσαμε στο 2007 με τη φραπελιά να πρωταγωνιστεί στα παράθυρα και τους πηχιαίους τίτλους των εφημερίδων. Η τιμή των φύλλων ελιάς άγγιξε τα 40 ευρώ το κιλό, ενώ αξιοσημείωτο είναι ότι δυο αδέρφια στη Μεσσηνία ήρθαν στα χέρια με αποτέλεσμα τη δολοφονία του ενός. Αιτία αποτέλεσε η διαφωνία τους για το αν ο τρίτος αδερφός, που έπασχε από την επάρατη νόσο, έπρεπε να λάβει το σωτήριο παρασκεύασμα. Η θεραπευτική δύναμη της ελιάς είναι γνωστή από παλιά (αναφέρεται στη Βίβλο) , ενώ το 1808 χρησιμοποιήθηκε ενάντια στην ελονοσία. Έχουν πραγματοποιηθεί πολλές μελέτες και έρευνες προς ανάδειξη των ευεργετικών επιδράσεων μιας ουσίας που περιέχουν τα ελαιόφυλλα, της ελαιοευρωπαίνης και των παραγώγων της. Η επιστημονική κοινότητα συμφωνεί συγκαταβατικά ότι τα φύλλα και τα κουκούτσια ελιάς έχουν αντι-οξειδωτική και αντι-ισχαιμική δράση, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να μπορεί να θεραπεύει τον καρκίνο. Έχει ήδη εκδηλωθεί έντονο ερευνητικό ενδιαφέρον προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά μέχρι τώρα μπορούμε να μιλάμε μόνο για ενδείξεις και όχι για βάσιμες αποδείξεις. Μετά τον σάλο που ξέσπασε και την αδιαμφισβήτητη επικράτηση της φραπελιάς σε κάθε είδους εκπομπή και δελτίο, ο υπουργός Υγείας κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος, μπροστά στον κίνδυνο εμφάνισης ενός νέου κύματος παραπληροφόρησης και παροξυσμού του κοινού, παρενέβη. Ο τότε υφυπουργός Υγείας κ. Γιαννόπουλος ζήτησε με επιστολή του από το ΕΣΡ να προβεί σε διαφύλαξη της εγκυρότητας της πληροφόρησης, όπερ και εγένετο με σύσταση του ΕΣΡ προς όλα τα τηλεοπτικά μέσα «να αποφεύγουν τη δημιουργία υπέρμετρης ελπίδας ή σύγχυσης στο κοινό.» Η κατάσταση τότε άλλαξε. Το μέχρι πρότινος θαυματουργό παρασκεύασμα μετονομάσθηκε σε μέσο εκμετάλλευσης του κόσμου από τσαρλατάνους και κομπογιαννίτες. Το θέμα εν τέλει πήρε τον δρόμο της δικαιοσύνης , όταν ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, Παναγιώτης Πούλιος, έδωσε εντολή για τη διενέργεια κατεπείγουσας προκαταρκτικής εξέτασης, ώστε να διαπιστωθεί αν με τη συνεχή προβολή του θέματος υπάρχει κίνδυνος για τη δημόσια υγεία.

Το DCA

Μετά τον σάλο που έγινε με τη φραπελιά, νέες ελπίδες παρουσιάστηκαν για την αντιμετώπιση της επάρατης νόσου από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το DCA (διχλωροξικό άλας), ένα φάρμακο που εμπλέκεται στη λειτουργία των μιτοχονδρίων και τη διεργασία του κυτταρικού θανάτου, διακινείται τους τελευταίους μήνες μέσω Ίντερνετ και υπόσχεται ίαση. Η ιστορία ξεκίνησε στις 17 Ιανουαρίου του 2007,όταν ο Έλληνας ιατρός, Ευάγγελος Μιχελάκης, επικεφαλής ερευνητών του Πανεπιστημίου της Αλμπέρτα στο Έντμοντον του Καναδά, δημοσίευσε στο Cancer Cell μία έρευνα, σύμφωνα με την οποία το DCA μπορεί να έχει αντικαρκινικές ιδιότητες. Τα πειράματα που είχε κάνει σε αρουραίους είχαν ως αποτέλεσμα τη μείωση του μεγέθους των όγκων από τους οποίους έπασχαν. Το DCA είναι μια ουσία ήδη αρκετά γνωστή και ευρέως χρησιμοποιούμενη και γι’ αυτό δεν ενδιαφέρθηκαν άμεσα οι φαρμακευτικές εταιρείες για τη διακίνησή της. Η δράση της αφορά την ενεργοποίηση των μιτοχονδρίων , τα οποία με τη σειρά τους προκαλούν τον κυτταρικό θάνατο των καρκινικών κυττάρων. Mετά τη δημοσίευσή του κ. Μιχελάκη στο Cancer Cell, την είδηση αναπαρήγαγαν ο Εconomist, το περιοδικό Newsweek και το περιοδικό New Scientist. Αργότερα, ο κ. Μιχελάκης έδωσε συνέντευξη και στο CNN. To όλο θέμα ξέφυγε από την πορεία του όταν ο επιχειρηματίας Τζιμ Τασάνο έμαθε για το DCA, άρχισε να το παράγει σε δικό του εργαστήριο και να το διακινεί μέσω του Διαδικτύου. Ολόκληρη η επιστημονική κοινότητα και ιδιαίτερα ο κ. Μιχελάκης αντέδρασαν, καθώς το DCA δεν έχει αποδεδειγμένα μέχρι τώρα σαφώς αντικαρκινικές ιδιότητες. Μπορεί να δρα επικουρικά εναντίον του καρκίνου, αλλά δεν έχει βεβαιωθεί ακόμα ότι αποτελεί φάρμακο έναντι αυτού. Εξάλλου, όπως δήλωσε ο ίδιος ο κ. Μιχελάκης, τα επιτυχή πειράματα σε πειραματόζωα δεν εγγυόνται την αντίστοιχη επιτυχία στον ανθρώπινο οργανισμό. Η έρευνα συνεχίζεται με τους ιατρούς να τονίζουν ότι κανείς ασθενής δε θα πρέπει να εγκαταλείπει την επίσημη φαρμακευτική αγωγή που λάμβανε μέχρι πρότινος -εμπιστευόμενος το οποιοδήποτε σκεύασμα- μέχρι σαφούς αποδείξεως της θεραπευτικής δράσης του σκευάσματος.

Εξετάζοντας προσεκτικά όλα τα προαναφερθέντα περιστατικά των τελευταίων χρόνων διαπιστώνουμε πόσο εύκολο είναι να παρερμηνευθούν κάποια γεγονότα ή να τους αποδοθεί μεγαλύτερη σημασία από αυτή που τους αρμόζει. Η παρερμηνεία ή η υπερεκτίμηση αυτή μπορεί να γίνεται βασιζόμενη στον υπέρμετρο ενθουσιασμό και ελπίδα των ανθρώπων να βρεθούν φάρμακα για πολύ σοβαρές ασθένειες, αλλά μπορεί να γίνεται και σκόπιμα από άτομα που επιδιώκουν να εξυπηρετήσουν προσωπικά τους συμφέροντα. Η έγκυρη πληροφόρηση απέχει ελάχιστα από την παραπληροφόρηση και η ψευδοεπιστήμη καραδοκεί να αλλοιώσει και να στρεβλώσει τον ρόλο της επιστήμης, που κανονικά είναι η βελτίωση της ζωής μας. Το θέμα «υγεία» είναι υψηλής ευαισθησίας λόγω του κρίσιμου ρόλου που η υγεία διαδραματίζει στη ζωή μας. Γι’ αυτό συνετό και ωφέλιμο είναι , πριν ακολυθήσουμε τυφλά τις επιταγές που μας παρουσιάζει ο οποιοσδήποτε ως επιστημονικά έγκυρες και τεκμηριωμένες, να συμβουλευθούμε και να συζητήσουμε με τον θεράποντα ιατρό μας. Η λήψη οποιουδήποτε σκευάσματος ή η διακοπή της ήδη συνιστάμενης αγωγής είναι πιθανό να θέσει την υγεία μας σε κίνδυνο. Σκοπός της ιατρικής κοινότητας δεν είναι να πανικοβάλλει ή να εγείρει την απαισιοδοξία των ασθενών, αλλά να παρέχειμια σίγουρη και κυρίως ασφαλή ίαση και ανακούφιση. Η Ιατρική επιστήμη τη σημερινή εποχή προχωρά με αλματώδεις ρυθμούς και αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα.

· Το άρθρο έχει δημοσιευτεί στο παρελθόν και στο Exclusive Net Magazine.